Setè

        Piłkarz czekał na mnie w aucie przed lotniskiem. Przywitałam się z nim i pojechaliśmy do jego domu. Tam od razu podbiegł do mnie mały Milo, a ja znowu się wzruszyłam. Przytuliłam mocno Shakirę i poszłam pobawić się z maluszkiem. Po godzinie nakarmiłam go i położyłam spać. Zeszłam na dół do salonu. Siedzieli tam moi gospodarze. Byli zasmuceni. Usiadłam na drugiej kanapie i zagapiłam się na widok za oknem.

- W poniedziałek o 20:00 w katedrze – powiedział Katalończyk.

- Mogę jechać z tobą?

- Pewnie.

- Ja jutro wyjeżdżam na koncert w Madrycie i nie mogę pójść. Proszę, przekaż im ode mnie wyrazy współczucia – zwróciła się do mnie Kolumbijka.

- Ok. W takim razie załatwię sobie już bilet powrotny.

- Może zostaniesz na jakiś czas? – zapytał Gerard.

- Geri, dobrze wiesz, że jeśli chcę jechać na Mundial, to muszę wszystko szybko pozaliczać i nie mogę sobie teraz pozwolić na przerwę w nauce…

- Tak, wiem – potarł twarz dłońmi.

        Poszłam do „mojego” pokoju, otworzyłam stronę z rezerwacją biletów i zabukowałam ten poniedziałkowy o 23:15. Prosto z nabożeństwa udam się na lotnisko. Tito, czemu nas zostawiłeś?! – krzyczałam w myślach, spoglądając na świecące na niebie gwiazdy.

***

        Całą niedzielę i większą część poniedziałku zajmowałam się Milanem. Koło szesnastej przyjechała po niego babcia i zabrała do siebie. Pożegnałam się z malcem i poszłam na górę przygotować się na… No właśnie – na co? Na uroczystość? Chyba nie można tego tak nazwać, bo to słowo zwykle kojarzy się z czymś przyjemnym i wesołym.

        Wybrałam czarne jeansy-rurki z wysokim stanem od Victorii Beckham i czarną prostą koszulę. Dobrałam również czarne baleriny, bo zaraz po pogrzebie miałam lot, a poza tym Tito zawsze mi mówił, że na płaskim obcasie lepiej wyglądałam… Czarna mała torebka, do której spakowałam chusteczki, dokumenty, portfel i klucze oraz duże ciemne okulary dopełniały zestaw. Włosy spięłam w nieokrzesany kok. O 18:30 byłam gotowa. Pomogłam Gerardowi zawiązać krawat i wsiedliśmy do samochodu. Mieliśmy się spotkać z piłkarzami przed katedrą.

        Gdy przyjechaliśmy, zauważyłam już Fabsa i Alexisa. Podeszłam do nich się przywitać. Szkoda, że musieliśmy spotkać się w takich okolicznościach… Ktoś dołączył do naszej grupki. Był to kapitan drużyny.

- Nika, a co ty tu robisz? – był wyraźnie zdziwiony.

- Przywiązałam się do niego, Carles. – rzuciłam mu się w ramiona – Przecież to taki kochany człowiek! Dlaczego? – wyszeptałam mu w ramię. Puyol zamknął mnie w szczelnym uścisku.

- Każdy z nas zadaje sobie to pytanie. Wiesz, - odgarnął niesforny kosmyk z mojej twarzy – Tito ucieszyłby się z twojej obecności. – próbował mnie pocieszyć, ale łzy znów wyrywały się z moich oczu – Możemy pogadać na osobności? – spytał niepewnie.

- Pewnie, co się dzieje?

- Wiesz, że cię bardzo lubię i uważam, że wiele wnosisz do drużyny, jak jesteś z nami? – bardziej stwierdził, a ja pokiwałam głową, potwierdzając – Więc chciałem, żebyś wiedziała pierwsza. Oni nie mają o niczym pojęcia – wskazał na piłkarzy.

- Ale o co chodzi?

- To mój ostatni sezon – wyznał.

- Co? Ale… - niedowierzałam.

- Nie odchodzę do innej drużyny. Po prostu nie przedłużam kontraktu i kończę karierę sportową. Te ostatnie kontuzje dały mi się we znaki. Nika, ja się już starzeję – uśmiechnął się nieznacznie.

- Zawsze będziesz dla mnie legendą, Carles.

        Ceremonia przebiegała spokojnie. Wzruszyłam się. Zresztą nie tylko ja. Dalej nie mogłam uwierzyć w to, że już go nie było… Wiedziałam, że będę płakać i dlatego też nie zrobiłam sobie makijażu. Nie obchodziło mnie, co ktoś mógł sobie o mnie pomyśleć. Ja tu przyszłam, żeby pożegnać cudownego człowieka, przyjaciela, który dawał mi oparcie.

 Ostatnie pożegnanie wspaniałego trenera dobiegło końca. Piłkarze wyszli z katedry. Kroczyłam pod ramię z Gerardem. Nagle ktoś objął mnie w pasie i mocno do siebie przyciągnął. Obróciłam się w jego stronę.

- Lio! – odwzajemniłam przytulaska.

- Nika, jak ja cię dawno nie widziałem – zakleszczył mnie w niedźwiedzim uścisku.

- Szkoda, że takie okoliczności…

- Dobrze, że przyjechałaś.

- À propos przyjeżdżania. – wtrącił się Piqué – Mama dzwoniła i mam odebrać Milana, bo strasznie płacze. Przepraszam, ale w takim wypadku chyba nie dam rady cię odwieźć – mówił smutny.

- Nie ma problemu. Jestem już dużą dziewczynką i potrafię zadzwonić po taksówkę. Daj mi tylko torbę z auta. – odpowiedziałam i pocałowałam go w policzek na pożegnanie – Trzymaj się.

- Chwila, moment. – zagadał Messi – Jakie „odwieźć”? Gdzie ty się wybierasz?

- Kwadrans po jedenastej mam lot do Polski.

- Już lecisz?

- Tak. Jest środek semestru. Nie mogę zostać. Zobaczymy się w Brazylii – puściłam mu oczko, siląc się na uśmiech, choć zapewne bardziej przypominało to grymas.

- W takim razie nie martw się Ger, ja ją odwiozę i dopilnuję, żeby cała i zdrowa wsiadła do samolotu.

- Dzięki stary – podali sobie dłonie i Katalończyk odjechał.

        Argentyńczyk zaś zapakował mnie do swojego pojazdu i zawiózł na El Prat. Siedział ze mną i czekał do odprawy. Piliśmy kawę i gadaliśmy o różnych rzeczach. W końcu trzeba było się pożegnać…

***

Drugi z kategorii smutnych.

A czy ostatni? Nie wiem. Możliwe.

Chcecie wiedzieć, dlaczego wprowadziłam wątek Vilanovy?

Cóż, to przyszło tak znienacka.

Po prostu chciałam go w jakiś sposób uwiecznić w tej historii.

Kolejny rozdział będzie już o wiele dłuższy

i bardziej...ekscytujący?

Sama nie wiem, jak to określić,

ale zapewne Wy zrobicie to za mnie po przeczytaniu kontynuacji. ;)

Zdradzę tyle, że będzie się "trochę" działo.

Besos!