Cinquè

        Wchodząc po zajęciach od sekretariatu, głęboko odetchnęłam. No, teraz już nie ma odwrotu – pomyślałam.

- Dzień dobry, pani Wiolu – uśmiechnęłam się do siedzącej za biurkiem około czterdziestoletniej kobiety.

- Dzień dobry, Nika. – odwzajemniła uśmiech – W czym mogę ci pomóc?

- Ma pani te papiery? Ta oferta z wymianą studencką dla mnie jest jeszcze aktualna?

- Tak, tak jak mówił dziekan, masz czas na podjęcie decyzji do jutra.

- Zdecydowałam się. – i jakby mi nagle ulżyło – Jadę.

- To świetnie! To wielka szansa. Zaraz pójdę po pana Czesława – i udała się do biura obok. A ja stałam tam i czekałam jak na ścięcie. Nie wiedziałam czy dobrze robiłam, ale byłam w stanie zaryzykować.

- A więc, panno Hess, jak słyszę, zdecydowała się pani na wyjazd? – posłał mi promienny uśmiech.

- Tak, panie profesorze. Przepraszam, że tak długo czasu mi to zajęło, ale musiałam wszystko dokładnie przemyśleć. To nie jest jeden semestr. Mówimy przecież o całym roku akademickim.

- To ogromna szansa – nie tylko na podszlifowanie języka. Ale przejdźmy może do formalności, bo za pół godziny mam spotkanie – skierował się do biurka.

- Oczywiście. – uśmiechnęłam się – To gdzie mam podpisać?

- Nie tak szybko. Najpierw musimy wiedzieć, na którą opcję się panna zdecydowała?

- Mieszkanie w moim własnym zakresie. Wykłady w ich normalnym języku wykładowym. A, i mam jeszcze jedno pytanie – powiedziałam nieśmiało.

- Tak?

- Ja mam w tym roku do napisania pracę licencjacką. Chciałabym zapytać, w jakim języku mam ją oddać?

- Hmm. Myślę, że nie będzie panna miała problemu z napisaniem jej po angielsku bądź hiszpańsku. Jednak co do tej kwestii, to lepiej może, żeby dogadać się z tamtejszym dziekanem. No, a teraz poproszę autograf tu – wskazał na wykropkowane miejsce – i tu. To jest dla mnie, a to dla pani. Proszę pamiętać, by od razu po dotarciu na miejsce zameldować się w sekretariacie uczelni. Do zobaczenia.

- Ależ oczywiście. Dziękuję raz jeszcze za szansę – uśmiechnęłam się promiennie, opuściłam mury uniwersytetu i odetchnęłam z ulgą.

        Zrobiłam szybko zakupy i poszłam do domu. Chciałam zabrać się za tłumaczenie kolejnego rozdziału, ale nie mogłam się skupić. Postanowiłam nie odkładać tego dłużej w czasie i zadzwonić do Zary. Jeden sygnał, drugi i…

- Hej Nika! – zaświergotała po drugiej stronie aparatu – Co tam?

- Hej, Zara. Wszystko u mnie w porządku, a u ciebie co słychać? – pytałam lekko poddenerwowana.

- Wszystko w jak najlepszym porządku – wiedziałam co to oznacza.

- Cezaria! Ty kogoś masz?! – bardziej stwierdziłam niż zapytałam.

- Tak! I jest świetny! I jest nam dobrze! Berenika, ja się chyba zakochałam! – wypaliła.

- Tak się cieszę, kochanie.

- Ale ty chyba nie po to dzwonisz. – nie odzywałam się, więc moja kuzynka kontynuowała swój wywód – Nika, znam cię zbyt dobrze. O co chodzi?

- Mam do ciebie prośbę, Zara – zaczęłam niepewnie.

- Tak?

- Potrzebuję, żebyś znalazła mi mieszkanie – wydusiłam z siebie w końcu.

- Ale jak to? Czemu wyprowadzasz się ze starego? Nie rozumiem, przecież tak ci się podobało. Przestronne, dobra lokalizacja – była wyraźnie zdezorientowana.

- No właśnie, Zara, nie zrozumiałyśmy się. Nie sprzedaję mieszkania ani nic z tych rzeczy. Potrzebuję mieszkania w Barcelonie albo gdzieś w pobliżu twojego miasteczka.

- Co?! – wydarła się tak, że chyba całe osiedle ją usłyszało – Jak to? Przeprowadzasz się do Katalonii?!

- Dostałam ofertę udziału w wymianie studenckiej i od października będę studiować w Barcelonie – uśmiechnęłam się pod nosem na samą myśl.

- Ale poczekaj, ty tak na serio?

- Serio serio. To jak? Pomożesz?

- A jak myślisz? No pewnie, że tak, wariatko! Jakieś specjalne życzenia co do lokum? – zapytała już na poważnie.

- Nie, zdaję się na ciebie, siostro. Wiesz, że mam do ciebie pełne zaufanie.

- No dobra, to będę czegoś fajnego szukać. A kiedy przyjeżdżasz?

- Nauka zaczyna się w październiku, ale przyjadę na wakacjach, żeby wszystko sobie ogarnąć. Myślę, że będę pod koniec lipca.

- A czemu tak późno? Myślałam, że przyjedziesz na całe lato… - wydawała się być rozczarowana.

- Taki miałam zamiar, ale po pierwsze: będziesz mnie miała na głowie przez cały kolejny rok, więc zdążysz się jeszcze mną nacieszyć. A po drugie: jadę z Shaki i Milanem do Brazylii.

- Do Brazylii?!

- No na Mundial. Chciała, żebym z nimi pojechała, a ja nie potrafiłam odmówić. Zresztą wiesz, taka okazja może się nigdy nie powtórzyć.

- Och, Nika, ty i ta twoja piłka nożna. – westchnęła – Dobra, ja kończę. W takim razie do zobaczenia, a jak coś znajdę, to od razu dam ci znać. Trzymaj się kochana!

- Pa! I owocnego związku – zaśmiałyśmy się i rozłączyłyśmy.

        Jeszcze szybko naskrobałam smsa do Vilanovy – nadal byliśmy w kontakcie. Udawał, że się trzymał, ale… Ton jego głosu, coraz to słabł… Od jakiegoś czasu w ogóle nie rozmawialiśmy, tylko pisaliśmy.

„Możesz być ze mnie dumny. Podpisałam dokumenty związane z wymianą i cały przyszły rok akademicki spędzę z wami w Katalonii! :D”

Nie musiałam długo czekać na odpowiedź.

„Tak się cieszę! Już nie mogę się doczekać naszego spotkania :) Z tobą będzie o wiele radośniej. No i w końcu poznasz Neymara, bo chyba jeszcze nie mieliście okazji się spotkać?”

„To prawda, ale z pewnością Lio i Ger się tym zajmą. ;)”

„Nie przepuszczą takiej okazji, by się tobą pochwalić. :p Pamiętaj, że jestem z tobą. A jak tam spotkanie z tą starą znajomą?”

„Okazało się, że jest udziałowcem wydawnictwa i chce, bym wykonała dla nich zlecenie – miałabym przetłumaczyć dla nich pewną pozycję.”

„Coś ciekawego?”

„Tak. Najnowsza książka o Dumie Katalonii. Wiesz, ta w całości napisana po katalońsku ^_^”

„I pewnie mieli problem z językiem, a ty biegle się nim posługujesz… Zgodziłaś się?”

„A jak myślisz? Pewnie, że tak. Przy okazji mam szansę przeczytać tę książkę i na dodatek mi za to zapłacą.”

„To świetnie! :) Ja lecę teraz na badania. Trzymaj się, Nika. :D”

„Ty też, Mister! :3”

        Jezu, ja dalej nie mogę w to uwierzyć. Kolejny rok spędzę w Katalonii. Tej mojej kochanej. I z tak bliskimi memu sercu ludziom. Mam wrażenie, że to będzie jeden z najpiękniejszych okresów w moim życiu. Tłumaczenie postaram się dokończyć jeszcze przed wyjazdem na Mistrzostwa Świata. A, no i właśnie. Muszę szybko zaliczyć semestr, żeby się wyrobić. Czas najwyższy spiąć dupę i się pouczyć, trochę postarać. Ale później taka piękna nagroda… Mam najukochańszych przyjaciół na świecie! Już się nie mogę doczekać.

***

Dwa kolejne rozdziały będą nostalgiczne i nieco smutne,

więc już o tym ostrzegam.

Niemniej jednak mam nadzieję, że nikogo tym nie zrażę

i zostaniecie tu ze mną, dalej śledząc fabułę.

Wkrótce szykuję coś, co znacznie podniesie

poziom adrenaliny naszej Berenice.

A co to takiego? Tajemnica. ;)

Ale jedno mogę zdradzić - Neymar zbliża się już wielkimi krokami.

PS Pięknie proszę o komentarze <3