Tercer

        W ciągu kolejnych tygodni wiele się działo. Razem z Shak zajmowałam się jej synkiem, chodziłyśmy na zakupy, babskie pogaduchy, zabierałyśmy Piqué z treningów. Poznałam nawet Tito Vilanovę, który okazał się być cudownym, przemiłym i kochanym człowiekiem. Kiedy tylko się widzieliśmy, zawsze się ze mną witał i zagadywał. Opowiadał mi o sobie, pytał o moje plany. Jemu jako jedynemu odważyłam się zdradzić, że zastanawiałam się nad wzięciem udziału w wymianie studenckiej. Zachęcał mnie do tego. Twierdził, że na pewno mi to nie zaszkodzi, a takie doświadczenia zawsze się przydają. Tym bardziej, że chłopcy mnie polubili. Zapewnił mnie także, że zawsze byłam mile widziana na każdym meczu czy treningu.

        W międzyczasie zdarzyło się coś bardzo przykrego. Drużyna miała udać się do Polski na zaplanowany na dwudziestego lipca mecz z Lechią Gdańsk. Niestety nie byli w stanie, ponieważ kilka dni przed tym zelektryzowała nas wszystkich informacja Tity. Miał nawrót choroby nowotworowej oraz uznał, że najlepiej będzie, jak się usunie, tak więc z przykrością rezygnował z trenowania pierwszego zespołu i wyjeżdżał na leczenie. Mówił, że teraz zdrowie było dla niego najważniejsze. Piłkarzom, sztabowi, zarządowi i mnie było cholernie smutno. Wiedzieliśmy, że tak musiało być, ale i tak trudno było się pogodzić z tą decyzją. Po konferencji podeszłam do Vilanovy i mocno go uściskałam. Walczyłam ze łzami. Kilka i tak w końcu spłynęło po moim policzku.

- Trzymaj się, Mister. Wszystko będzie dobrze. Wierzę w to. Zobaczysz, jeszcze razem obejrzymy El Clásico na Camp Nou – uśmiechnęłam się delikatnie i dałam mu buziaka w policzek.

- Wiem, zawezmę się i dam radę. Pokonam tego paskudnego raka. Zasiądziemy razem na trybunach i zobaczysz, jak nasi chłopcy wbijają w ziemię Real – pocieszał mnie.

- Odezwij się czasem. Do zobaczenia – powiedziałam i pomachałam byłemu już szkoleniowcowi FCB, zbliżając się do wyjścia.

Czas nieubłagalnie szybko płynął. Mimo że postanowiłam, iż wrócę do Gdańska dopiero tydzień przed rozpoczęciem roku akademickiego, to to i tak zbyt szybko zleciało. Żal było mi opuszczać Katalonię. To piękny region. Wiem co mówię, bo nie raz zwiedzałam okolicę – to w towarzystwie Zary, to z moimi nowymi przyjaciółmi… Ale cóż poradzić? Uczelnia czekała… Obiecałam Mebarak, że na wakacjach znowu do nich przyjadę. Nie wiedziałam jednak jak zniosę te dziesięć miesięcy rozłąki – zdążyłam się już do nich przyzwyczaić. I jak ja będę tęsknić za Milanem…

        Nie chcąc niepotrzebnego rozgłosu, z piękną rodzinką - jak zwykłam nazywać moich nowych przyjaciół - pożegnałam się dzień przed wylotem. Shakira nie mogła powstrzymać łez. Przez te kilka tygodni naprawdę zdążyłyśmy się bardzo zżyć. Obiecałyśmy sobie, że będziemy codziennie do siebie dzwonić i pisać. Ger mocno mnie wyściskał i prosił, żebym na siebie uważała. Zaś maleńki Milo dał mi na do widzenia słodkiego buziaka.

        Na lotnisko zawiozła mnie Zara. Pomogła mi wytaszczyć te wszystkie rzeczy, których zakupiłam chyba z tonę.

- Trzymaj się, siostro. – mocno mnie uścisnęła i ucałowała – Pisz, dzwoń, uważaj, ucz się i przyjeżdżaj jak tylko będziesz miała trochę wolnego. Choćby na kilka dni.

- W porządku, ale obawiam się, że zobaczymy się dopiero, jak przyjedziesz do domu na święta. Pa, Rudzielcu! – posłałam jej z oddali całusa i udałam na odprawę.

        Po przekroczeniu progu mojego mieszkania poczułam się dziwnie obco. Brakowało mi katalońskiego słońca, widoków, ludzi. Moi przyjaciele często dzwonili, pisali. Jednym słowem dbaliśmy o zachowanie jak najlepszych relacji. I musiałam ze zdziwieniem przyznać, że dobrze nam to szło. Każde z nas było zabiegane, ale dawaliśmy radę. Taka chwila tylko dla przyjaciół.

***

        Tak jak się obawiałam, z Rudą zobaczyłam się dopiero podczas Bożego Narodzenia. Nasze spotkanie wypadło bardzo ckliwie. Nie byłam w stanie ukryć, jak się za nią stęskniłam. Ona była dla mnie taką…hmmm…jakby to powiedzieć….. „Katalonią w pigułce”. Przez tydzień jej pobytu gęby nam się nie zamykały. Miałyśmy wiele do nadrobienia. Także w sferze zakupów. A co? Spodziewaliście się po nas czegoś innego? Cóż, takie już jesteśmy i nie mamy zamiaru się nigdy dla nikogo zmieniać. Kiedyś to sobie obiecałyśmy i jak na razie, dotrzymywałyśmy słowa.

***

Bon dia!

I'm back! ;)

Ok, mamy trzeci rozdział.

Gwoli wyjaśnienia...

Tak, w tym opowiadaniu pojawi się niejaki Neymar da Silva Santos Jr.

Jednak pojawi się dopiero za jakiś czas.

Najpierw muszę naszą główną bohaterkę sprowadzić na stałe do BCN.

Ale spokojnie, Brazylijczyk będzie. Przecież obiecałam. ;)

Dajcie mi po prostu trochę czasu na rozkręcenie tej historii.

Jak już wspominałam, nie chodzi tu tylko o miłość.

Próbuję się skupić na innej bardzo ważnej w moim mniemaniu wartości.

Taka historia dwu wątkowa. :)

Postaram się Was nie zawieść.

A teraz pokażcie, że tu jesteście i komentujcie.

Besos! <3